ვაკუუმი სრული სიცარიელეა და სხვა არაფერი, მსგავსი განმარტება ველის კვანტური თეორიის შემსწავლელი მეცნიერებისთვის მიუღებელია.
ფიზიკოსები თვლიან, რომ ვაკუუმი – აბსოლუტური სიცარიელე არ არის, არამედ საკმაოდ რთული დინამიური სისტემაა თავისუფლების ხარისხის სიმრავლით. მასში არ არის რეალური ნაწილაკები, თუმცა(კვანტური განუსაზღვრელობის პრინციპის მიხედვით) მასში ჩნდება და ქრება მათი ვირტუალური ანალოგები. თუ ვაკუუმი მინიმალურად შესაძლებელ ენერგიულ მდგომარეობაშია, მაშინ მას ჭეშმარიტს უწოდებენ. ამასთან ერთად, ვაკუუმი აგზნებულ მდგომარეობაშიც შეიძლება იყოს, ენერგიის გაცილებით მეტი მნიშვნელობით, ე.წ. ყალბი ვაკუუმი. აღსანიშნავია, რომ ადრეული სამყაროს ინფლაციური გაფართოება სწორედ იქედან გამომდინარეობს, რომ ამ სტადიაზე ყალბი ვაკუუმის ენერგია ძალიან მაღალი იყო.
დამზერად სამყაროში, ვაკუუმი დომინირებს. ენერგიის სიმკვრივით ის მთელი კოსმოსის ჩვეულებრივი მატერიის ენერგიას აჭარბებს. ვაკუუმი კოსმოსურ ანტიგრავიტაციას ქმნის, რომელიც თანამედროვე ეპოქის კოსმოლოგიური გაფართოების დინამიკას მართავს. შედეგად, კოსმოლუგიური გაფართოება აჩქარებით მიმდინარეობს, ხოლო სამყაროს ოთხ განზომილებიანი დრო-სივრცე სტატიკურ მდგომარეობაში რჩება. შორეული ზეახლების ანთებებზე დაკვირვებებით მიღებული მონაცმები სწორედ ამაზე მიუითითებს. კოსმოსური ვაკუუმის აღმოჩენა სამყაროს მდგომარეობის შესახებ არსებული თეორიების საფუძვლიან გადახედვას მოითხოვს. ის ახალი პრობლემების მთელ რიგს აყენებს კოსმოლოგიასა და ფუნდამენტურ ფიზიკაში. რატომ აქვს ფიზიკურ ვაკუუმს დაკვირვებებით დადგენილი სიმკვრივის მაინც და მაინც ასეთი მნიშვნელობა? კოსმოსური გარემოს სხვადასხვა კომპონენტებს რატომ აქვთ განსხვავებული, თუმცა მაინც ერთმანეთთან ახლო სიმკვრივის მაჩვენებლები? ამასთან ერთად აღმოჩენა, გაკეთებული დიდ კოსმოლოგიურ მასშტაბებზე, ნათელს ჰფენს ახლო სამყაროს დინამიურ პროცესებს, გალაქტიკათა მოძრაობას ლოკალურ მოცულობაში რადიუსით 10-20 მპს, სწორედ ამ მასშტაბებში იქნა თავდაპირველად ეს გაფართოება აღმოჩენილი.